Dag 12 Mouang Houng

We pakken na twee super geslaagde rustdagen de tocht weer op.
Het personeel had gisteravond een tafeltje voor ons in de tuin neergezet en hebben alles gezellig met kaarsen verlicht Niet te geloven hoe wij hier verwend worden. Het eten was verrukkelijk en de jongens vertellen weer gezellig over hun leven in Laos. Ik heb inmiddels al drie keer na het eten van de Noodle soup een allergische reactie gehad. Soms ruik ik of proef ik iets in het eten waarbij ik al weet dat dat is waar ik op reageer. En dat gaat heel snel....na twee happen krijg ik al een branderige gezwollen huid. Vooral op mijn bovenbenen en rug. Ik dacht dat het gisteravond ook op mijn bord lag en Ik vraag aan iemand van het personeel wat dat voor kruid of groente is. Dat was alleen een soort koriander maar ze vertellen ons tot onze stomme verbazing dat in veel noodle soup vers gesneden wiet gedaan wordt...en dat je daar zo een reactie op kunt krijgen.. ... straks raken we verslaafd aan de Noodle soup...
Na het ontbijt van vanmorgen hebben we hartelijk afscheid van iedereen genomen. En ze bedankt voor alle lieve en goede zorgen!
We stappen op de fiets en een van de jongens rijd een stuk voor ons uit op zijn scooter zodat we makkelijk op de juiste route komen!
Het is een fraaie route langs de rivier, een jungle achtige natuur. De route is pittig en er zit best wat klimwerk in. We passeren wel wat dorpjes waar we wat water kunnen kopen maar verder is er behalve een zakje met een soort kroepoek niet veel wat we kunnen eten. We drinken bij een familie die aan een tafel zit naast hun huis ons blikje cola en eten de kroepoek. Ik ga daar even naar het toilet...langs de kippen door de modder langs een zwijntje een hond en wat ganzen en dan ben ik bij een hokje wat voor toilet moet doorgaan ...een gat in de grond en een bak water met steelpan ernaast...gruwelijk vies en stinkend !! We bedanken de mensen dat we even mochten zitten en gaan weer verder. We zoeken ernstig naar wat bananen en hoewel we wel langs bananen plantages rijden kunnen we daar geen banaan van bemachtigen.
Dan wordt het, met name voor mij, ploeteren. Het wordt warm en het is ongelooflijk stoffig en de weg is superslecht. Een grof grindpad met diepe kuilen en dat afgewisseld met stukken asfalt. Je moet super geconcentreerd rijden en het valt mij vandaag niet mee. Alle kinderen roepen en zwaaien enthousiast “Sawadie sawadie” horen we de hele tijd en soms rennen ze een stukje mee. Dat maakt het wel vrolijker!
Maar wat een enorme armoede zien we hier! De huizen zijn nauwelijks houten hutjes te noemen en veel staan op palen. Er is een behoorlijk verschil met Thailand. Daar was het ook allemaal brak, en armoedig en rommelig maar dit is vele vele malen erger! En dan....Eindelijk eindelijk bananen!! We stoppen bij een jongen die aan een tafeltje zit waar 1 kam bananen op ligt en nog wat meloenachtige vruchten. We vragen of we de bananen mogen kopen en gelukkig mag dat en haalt hij ook nog twee glazen water. We gaan even bij hem aan het tafeltje zitten. Hij vraagt waar we vandaan komen en verteld dat hij net afgestudeerd geschiedenis leraar is maar helaas werkeloos. Wij wijst op de ruimte, de kamer naast ons en verteld dat zijn vader arts is. We gluren even en die ruimte en hij nodigt ons uit om even naar binnen te gaan. Er zit daar in een kleine warme huiskamer iemand met een infuus in zijn arm en twee moeders met allebei een kleine baby. De dokter heeft gewoon een smoezelige broek en geruit overhemd komt aan met een injectie. Wat een armoedige toestand. We zijn helemaal onder de indruk hiervan. We rijden in totaal 55 km en komen dan in het dorp van de overnachting aan. Ik ben helemaal gesloopt en voel me niet meer goed. We stoppen bij een info voor toeristen. We gaan daar naar binnen en het is daar gelukkig koel. De man die daar aanwezig is neemt zelf een glas koud water en belt naar een guesthouse voor ons??Het is niet helemaal duidelijk. Dan staat hij op en gaat de boel afsluiten en zo staan we buiten zonder dat we weten waar we naar toe moeten. Hij heeft wel twee keer vriendelijk geknikt naar ons maar doet verder niets en gaat weg. We fietsen nog twee kilometer door ongeveer en zien dan een guesthouse wat in het boekje wordt beschreven. Het stelt niks voor maar we hebben tenminste een slaapplek. De badkamer is bizar. Er zit geen afvoer aan de wasbak, dat loopt met een pijpje gewoon over de vloer en het toilet staat midden in de ruimte en de douche hangt daarboven. De logica ontgaat ons volledig maar we zijn blij met deze plek. Ik val eerst neer op het bed en slaap wat. Zeer benieuwd wat we vanavond eten.... wat een schril contrast met de afgelopen dagen!
We moeten goed gaan puzzelen hoe we de komende dagen gaan indelen. We hebben gelukkig nog veel dagen om de komende kilometers goed in te kunnen delen.

Dag 11, zwembad Pak Beng

Heerlijk geslapen en vanmorgen inderdaad de olifanten aan de overkant van de rivier gespot, een leuk gezicht.
We hebben gisteravond boven in het restaurant van het hotel gegeten en we werden al opgewacht door iemand van het personeel. Gearmd met deze jongen ging ik de trappen op naar het restaurant. Ze zijn hier zo enorm beleefd, lief en gedienstig!, voor een week zou dat te veel van het goede zijn maar voor deze avond en voor vandaag is het erg leuk.

Het eten is meer dan heerlijk en prachtig verzorgd. Het tafeltje is rond blijkt wat aan de kleine kant voor het avond eten en helaas sneuvelt er een bierglas. Ar heeft vannacht rond twee uur....tot kwart voor vier....op de iPad de champions league kunnen kijken PSV-Inter Milaan ( gisternacht Arjan tegen Bayern) Ik heb gewoon lekker doorgeslapen...

Ook het ontbijt van vanmorgen was weer geweldig. Het tafeltje is geruild voor een iets groter en rechthoekig tafeltje Wilden we een eitje? Gebakken,geklutst,gepocheerd, gekookt en hoeveel minuten? Koffie thee, yoghurt? Toast en hoeveel? Misschien nog was fruit? En zo bleven ze maar aanbieden en vragen. Zo beleefd, het is gewoon aandoenlijk. We moeten wel uitkijken dat we er niet de slappe lach van krijgen. Onder de middag is onze zwemkleding nog niet helemaal droog en na de lunch zegt Ar; Jo, snel opstaan voor ze komen, en schuif je stoel goed aan anders denken ze dat we in onze broek geplast hebben. En gaan....We zijn hier bijna de enige gasten en pas in december gaat het resort volledig open en je merkt dat het personeel alles nog tot in de perfectie aan het leren is en dat alles nog super netjes gaat. Ze zijn wel heel erg gezellig en geïnteresseerd in hoe wij leven in Nederland. Ze vertellen ook veel van hun eigen leven hier in Laos. Veel van de jongens zijn 6-10 jaar monnik geweest en hebben in een tempel geleefd. De jongens kiezen daar zelf voor en hebben daar de mogelijkheid om veel te leren. Daarna kunnen ze naar de universiteit De ene verteld dat hij het moeilijk vond om de keuze te maken die vooral door zijn ouders erg werd gepromoot. Huilend verliet hij het ouderlijk huis om op 12 jarige leeftijd als monnik te gaan leven. Maar ook huilend verliet hij 8 jaar later de Tempel omdat hij toen kon gaan studeren. Ze vinden het allemaal een bijzonder goede basis voor hun leven en zijn enorm dankbaar dat ze monnik hebben mogen zijn . We gaan morgenochtend weer vroeg verder met de fietsroute. Eerst nog even genieten hier van het uitzicht de mensen en de gastvrijheid. Echt genieten!!

Dag tien; de boot naar Pak Beng

Vandaag staat ons een lange boottocht te wachten van ongeveer 6 uur.
We ontbijten eerst bij het guesthouse en de Franse invloed op Laos is al merkbaar ; we krijgen namelijk een, weliswaar slappe, baguette met wat boter en jam. We gaan daarna even het dorpje in om nog wat boodschappen te doen en om het beltegoed van de telefoon op te waarderen. Het eerste telefoongesprek, met mijn moeder, met het nieuwe nummer en de simkaart van Laos werd al na vijf minuten abrupt verbroken door tekort beltegoed. Er was geen rekening gehouden met bellen naar Nederland.

Er is hier een koffiezaakje waar je zowaar appeltaart kunt krijgen. Het is opgezet om de gehandicapten kinderen van hier te ondersteunen. We kopen daar meteen wat drinken en eten voor de bootreis.
Om 11.30 vertrekt de boot en het is een kleurrijk gebeuren wat er allemaal aan boord gaat. Bewoners, locale bevolking met zakken vol inkopen en backpackers We komen er ook het Amerikaanse stel weer tegen die we al eerder ontmoet hebben onderweg. Het is gezellig om hun verhalen weer te horen. Zij gaan vanuit Laos weer naar Thailand om vervolgens voor een jaar te gaan werken in Australië. Hij zet als vlogger filmpjes van deze reis op internet en geeft ons de link waarop we hem kunnen volgen. Het is interessant om te zien hoe de locals hier reizen op de boot. Ze hebben zakken en tassen vol met spullen en geslachte kippen mee die ze op de markten hebben ingeslagen en ze worden door de boot weer ergens langs de route afgezet. De dorpjes bestaan uit een paar houten hutjes met golfplaten daken. De vrouwen op de boot houden hun kleine kinderen in een draagdoek bij zich en twee kinderen, een jongen en een meisje van ong 3 en 4 jaar oud krijgen een flesje drinken en gaan vervolgens in het gangpad van de boot liggen en vallen door het geronk en geschommel van de boot in slaap. De moeder dekt ze toe met een groezelig dekentje en ze slapen voor wel 4 uur lang. Verderop dit “oma” 6 uur lang te borduren. Iedereen moest de schoenen uit op de boot. Je stapt namelijk uit een modderige bende de boot in. Alles is even vies en stoffig op de boot en al die vieze voeten maken het er niet beter op. Ik houd mijn sokken aan.

We varen langs mooie bergen en we zien regelmatig buffels badderen langs de kant van de rivier. Ook varen we langs bergstammen en het is indrukwekkend te zien waar en hoe die leven. Af en toe stopt de boot en stapt er iemand uit met al zijn inkopen, die al wordt opgewacht door familie. Of uitstappen....eruit springen is beter omschreven.

Het is gezellig dat de Amerikanen aan boord zijn zodat we nog wat te praten hebben en er is ook nog een Nederlandse jongen aan boord die een rondreis maakt in zijn eentje. Zo verstrijken de 6 uur en komen we rond 17.00 aan in Pak Beng. Dit is de plaats waar de Nederlandse, met wie wij onderweg koffie mee hebben gedronken en die hun fietsdozen voor ons achter hebben gelaten, hebben aangeraden om bij LE Grand te overnachten. Dus dat zijn wij dan ook van plan en als het erg mooi is blijven we daar morgen ook nog een dagje. We gaan van de boot en gooien onze tassen op het zand en wachten tot onze fietsen, die op het dak van de boot vastgebonden zaten, er af kunnen. Ar helpt samen met en andere man de een na de ander van de boot af want dat valt niet mee. Er is geen loopplank of zo je moet maar een sprongetje met al je tassen en spullen, in het zand maken. We laden de spullen weer op de fiets en nemen afscheid van de reisgenoten.

We moeten meteen flink klimmen en het hotel is niet op welke route beschrijving dan ook te vinden. We gokken eerst een verkeerde weg en we hebben het allebei even helemaal gehad: blaffende honden, stoffige weg , klimmen die niet op de fiets te doen zijn en dan omdraaien en dezelfde rottige weg terug rijden en zo ploeteren we naar het aangeraden hotel. En dat blijkt meer dan het geploeter waard te zijn! Het is een prachtig resort wat nog niet helemaal geopend is. Het is voor de begrippen hier wel aan de dure kant maar we vragen de man achter de receptie of hij niet een leuke prijs kan maken zodat wij twee dagen kunnen blijven. Hij ziet onze bezweette gezichten en belt de eigenaar en die komt naar ons toe. We vertelden dan dit hotel door de andere fietsende Nederlanders van harte was aanbevolen en dat we hier graag twee dagen willen blijven! Hij maakt een prima prijs voor ons en we krijgen een prachtige luxe suite! De mooiste van het hele complex!! Zo ontzettend luxe en mooi. Boven op de “hoek ”van de berg met uitkijk op de Mekong en op de zandplaats waar elke morgen om 6.30 twee olifanten komen badderen. Uitslapen is er dus niet bij want dit willen wij natuurlijk graag zien. We wanen ons zo ongeveer in de hemel op aarde na de bootreis en de vorige overnachting.

Negende dag naar Laos. Houayxai

Een lange tocht voor de boeg; ruim 80 km met twee klimmen, en we passeren de grens van Laos. We vertrekken dus extra vroeg want bij de douane zou je volgens de gids best een 2 uur werk kunnen hebben om de grens te passeren.

Je gaat eerst door de douane in Thailand daarna ga je over de Friendship brug nr 4 , waar je alleen per bus overheen mag.en dan moet je een visum kopen voor Laos en dan daar door de douane. Het is even gedoe met de fietsen in de bus..We hebben onderweg best flinke regenbuien gehad dus de waterdichtheid van alle tassen en spullen hebben we goed kunnen testen.. Koud is het niet dus de enige bescherming die wij gebruiken zijn de regenschoenen en de rubber manchetten die moeten voorkomen dat de regen vanaf onze benen de schoenen in loopt.

Bij de grens komen we de twee Belgen tegen die we eerder in Chiang Rai bij Tony de Brabander hebben ontmoet. Zij gaan nu drie dagen de gibbon-tour doen in de jungle en slapen dan in 50 meter hoge boomhutten.

Voor ons is het even zoeken naar het overnachtingsadres. Ik blijk eerst een hotel in een verkeerde plaats geboekt te hebben. We fietsen een soort lus en we moeten precies aan de andere kant van de lus zijn. Annuleren was even een klusje maar is gelukt. Dan boeken we een hotel aan de goede kant van de lus en vervolgens blijken er twee hotels met dezelfde naam te zijn en de ene heet Riverside Hotel en de ander Hotel Riverside. Uiteindelijk hebben we de juiste gevonden en wat wel erg prettig is dat dit hotel vlak naast de steiger ligt vanwaar morgen de Slowboat naar Pak Beng vertrekt.

Ik heb eerst geld gewisseld bij de grens en dat is wel even gedoe want de “kip” de munteenheid hier stelt niets voor. Je moet het delen door 10.000. Ik wissel 150 dollar en krijg dus 1,5 miljoen kip. Bij het hotel wil ik betalen en ze vraagt dollars; ik geef de dollars en omdat ze gevouwen zijn wil ze deze niet aannemen. Dan met kippen betalen; nee ze wil liever THB Thaise bath...pffff. We zijn vermoeid van het fietsen en het gedoe met het zoeken naar het hotel en het geld ben ik ff helemaal zat.

We krijgen uiteindelijk de sleutel van de kamer. Best een redelijk dure kamer voor de begrippen hier en het blijkt een oude muffe bende te zijn. Het ruikt niet fris en de bedden zijn hobbelig en de badkamer wil je ook niet zien, maar goed we hebben wat. Er staat boven het toilet een plaatje dat je niet van het toilet mag springen!!

Achtste dag naar Chiang Saen aan de Mekaong

We vertrekken weer vroeg na een karig ontbijt. De sfeer in dit hotel was niet helemaal gezellig. Heel anders dan dat we tot nu gewend zijn.
De route, is op een flinke klim van 12 % na, weer goed te doen. De route is mooi en kleurig. De huizen zijn hier iets beter en mooier dan richting Chiang Mai. Ze staan vaak op palen en dat schijnt tegen de aardbevingen te zijn. Het is weer wat bewolkt en dat is fijn!!
Onderweg stoppen we bij een winkelkraam en drinker er iets en slaan wat drinken en eten in voor onderweg. We proberen dagelijks een yakult te drinken; lijkt ons goed. Je ziet overigens ontzettend veel “ gezonde” drankjes: met collageen, met een bepaalde vitamine of met een bijzondere aminozuur..voor wat dat waard is uiteraard. Wat opvalt is dat de mensen hier best wel stevig zijn en dat de jeugd zicht alleen maar met scooters voortbeweegt. Ze hebben allemaal een telefoon en een scooter en die zijn, net als 90% van alle auto’s hier, allemaal op afbetaling. De gids van de tour bij Chiang Rai vertelde dat dat een heel groot probleem aan het worden is!.
We komen meer richting de grens met Laos en komende de buurt van de beroemde Gouden Driehoek waar vroeger een levendige handel in opium was; de driehoek met de landen Birma, Laos en Thailand. Dat is aangepakt en de opiumhandel is verdwenen. Er is nu nog wel een groot museum aan gewijd
We passeren een paar maal een ‘checkpoint’ ; een controle post die controleert of er drugs cocaïne of heroïne gesmokkeld wordt. Wij mogen gewoon doorrijden maar we stappen even af en vragen of er misschien een toilet is. Ik loop daar naar toe en zie een tafeltje met een pot Moccona van Douwe Egberts ! Ik leg uit aan de bewaker dat dit in Nederland bekend is en veel wordt gedronken. Zeker bij mijn oma vroeger! We worden vooral uitgenodigd om een kop koffie te drinken daar. Dus daar zitten we even later aan de Douwe Egberts! Er komt een scooter aangereden en op het moment dat de scooterrijders de controlepost zien draaien ze om. Meteen worden ze terug gefloten, ze moeten komen en alles wordt gecontroleerd. Alle zakken tasjes enz en ze worden aardig ondervraagt. Wij gaan weer verder; we bedanken ze hartelijk voor de koffie en we worden uitgezwaaid. We rijden meer naar de Gouden Driehoek en de rivier de Mekong Het wordt hier iets toeristischer We komen onderweg een modern koffietentje tegen. We drinken er een cappuccino en dan rijden er twee fietsers langs met volbepakte fietsen. Dit is pas het tweede paar die we tegen komen. Ze zwaaien en wij zwaaien terug. Ze keren om en komen naar ons toe; het blijken Nederlanders. Tot onze stomme verbazing zegt de mevrouw tegen ons; we hebben onze fietsdozen voor jullie achter gelaten in Luang Prabang!!!!! Ik had een mail gestuurd naar de manager van het hotel in Luang Prabang, waarvandaan we weer opgehaald worden om terug naar Nederland te vliegen, en gevraagd of, indien er fietsers met dozen aankwamen, hij deze dozen voor ons wil bewaren. En dat heeft hij dus keurig gedaan.!!!! Wat heerlijk en een grote zorg minder! Zij rijden ook met Awol, de organisatie waar wij ook mee reizen, alleen zij rijden de route andersom. Ze hoopten ons al ergens tegen te komen. Hij blijkt een grote fietszaak te hebben in Utrecht en een in Dronten! Wij vertelden dat Marit daar in een tandarts praktijk gaat werken en zij kende een tandarts vlak bij de fietsen zaak die er mee ging stoppen.... bizar toeval. Het was erg leuk om even met elkaar koffie te drinken en te praten; zij vertelde de ervaring die zij in Laos hadden opgedaan en wij vanaf Chiang Mai. Tips over en weer! Zij reden op fietsen met snaar ipv ketting en we mochten in Nederland best een weekend met fietsen met snaar komen proberen.
Dan gaan we weer ieder een andere kant op. We hebben ze succes met de komende kuitenbijters gewenst want ze krijgen er een paar flinke klimmen voor de kiezen! We kiezen ervoor om hier in de buurt te overnachten. Van het Nederlandse paar hebben we te horen gekregen dat de lange route van morgen, ruim 90, met de oversteek bij de grens goed te doen is op 1 dag . Het weer slaat even om en we krijgen een flinke bui. Op dat moment staan we voor een kleine fietsenzaak en Ar wil graag het tape om zijn stuur laten vernieuwen want dit zit niet goed. De vrouw van de fietsen zaak vervangt dat perfect. De regen is dan al veel minder en we moeten nog 12 km naar het hotel. We komen daar om 13.30 aan. Een prima hotel wat net als het vorige duurder blijkt te zijn dan booking.com aangeeft. Ik herhaal de truc van gister; ik boek ter plekke en heb de kamer weer voor bijna de helft van de prijs.
De zon schijnt inmiddels en we gaan lekker zwemmen in het kleine zwembad wat langs de oever van de Mekong ligt. Het uitzicht over de Mekong en de bergen daarachter is geweldig mooi. De rivier is een bruin/ rode stroom; de bergen zijn hier ook van een rood gravel achtig zand. Er varen gezellig wat boten langs.. de fietsen hebben we mogen opslaan in de kleine conferentiezaal van het hotel.

Zevende dag naar Mae Chan

We hebben Tony vanmorgen gedag gezegd nadat hij ons nog even zijn fietsen heeft laten zien. We rijden een vrij eenvoudige route en onderweg zien we niet veel spectaculaire dingen. Het weer is gunstig ; half tot zwaar bewolkt en dus niet zo bloedgeslagen heet.

We komen langs rijstvelden en omdat hier de opium en drugshandel enorm is aangepakt hebben de mensen nu een andere bron van inkomsten nodig. Je ziet veel koffieplantage, rijstvelden en veel ananas plantages. Ook zijn er macadamia bomen: macadamia-noten zijn dure noten die heel langzaam groeien. De koeien langs de kant van de weg zien er erg mager uit en hebben lange hangende flaporen. Af en toe fladderen erge grote vlinders langs.

We komen rond een uur of twee bij het Rimchan Hotel in Mae Chan. Een mooi hotel maar een beetje vreemd personeel. Ze spreken werkelijk geen woord engels en hoe we ook iets uitbeelden ze begrijpen niets. Het is vreemd dat we in het hotel een prijs zouden moeten betalen zie bijna het dubbele is als watbooking.comaangeeft als deal van de dag. Ik laat dat zien aan de dame maar zij blijft op de duurdere prijs wijzen. Dat boek ik ter plekke viabooking.comen dan is het geen enkel probleem en krijgen we de kamer voor de halve prijs. We duiken meteen het zwembadje in, waar ook wat jongens en meisjes aan het zwemmen zijn. Ze proberen in het engels wat te praten met ons. Het is zondag dus ze zijn vrij van school. Na ongeveer een uur of twee slaat ineens het weer om en krijgen we onweer en regen.

‘S avonds eten e in het hotel en dat blijkt een vergissing: het eten is echt niet lekker. Bovendien zitten we er als enige en er is een zanger met gitaar die best wel leuke liedjes speelt en daarbij zingt maar zo alleen voor ons voelt het enigszins benauwd. Ik zit gelukkig met mijn rug naar hem toe en krijg redelijk last van de slappe lach. Ar klapt keurig na elk liedje waarop de zanger een klein buiginkje maakt naar Ar. Ar vraagt me om alsjeblieft ook eens te kijken en te klappen omdat de zanger anders wel eens zou kunnen denken dat Ar hem extra leuk vindt...
Voor de eerste keer in Thailand hebben we niet lekker gegeten...eigenlijk ronduit vies!!

Zesde dag : tour met gids naar de grot .

We stonden vanmorgen op en het was meteen al warm en benauwd en terwijl we op de veranda zaten te ontbijten...een boterham met kaas!!!, begon het te onweren en te regenen! We gaan vandaag een tour met een gids doen. De mevrouw van het guesthouse heeft wat hoogtepunten uit de omgeving doorgegeven aan de gids en we gaan om 8 uur met hem op pad. We starten bij de Blauwe Tempel. Dit is een hele mooie tempel met een prachtig interieur en zels het plafond is helemaal beschilderd. Er zijn heel veel bloemen en verder is alles, maar dan ook alles is blauw! Naast de tempel zijnwat marktkraampjes en we kopen daar een kleinigheidje voor Floor en Roos.

Daarna gaan we naar de Black House de Baan Dam , een museum die door een kunstenaar Thawan Duchanee, de meeste beroemde kunstenaar van Thailand,is gecreeerd als tegenhanger van de beroemde Witte tempel in Chiang Rai. Het is een volledig zwart tempel complex en ook alle kunst is van donker houtsnijwerk en andere “ zwarte kunst” ook veel botten en skeletten. Het is een bijzonder geheel. Er zijn wat kraampjes met allerlei koopwaar en ik wordt gespot door een mevrouw. Ze spreekt me aan en wil met mij op de foto. Ook nog een foto met Arjan erbij. Dan MOET ik echt met haar mee; er is een bijzondere man uit Bangkok die hier medical teaching geeft. Ik heb volgens haar echt enorm veel geluk dat hij hier is!! Eerst weiger ik en zeg dat ik zo weer weg ga en dat de gids wacht. Maar daar heeft ze geen boodschap aan. Ik mocht echt van geluk spreken dat ze mij mee wilde nemen... Dus ik ben mee gelopen en zie daar een man die een mevrouw een soort behandeling geeft, het lijkt op een soort Thaise massage. De dame die mij mee heeft genomen spreekt de man aan en wijst hem op mij. Hij komt naar me toe en zegt dat ik moet gaan liggen. Ik stribbel wat tegen maar er is geen ontkomen aan. Gentle Gentle: zachtjes zachtjes doen waarschuw ik de man. Dat beloofd hij . Hij vraagt iemand om iets te halen. Die komt met houten blokjes en een hamer... dit kan niet goed gaan..ik vraag of dit wel goed komt. Hij belooft nog steeds van wel. Dan begint hij als een soort beeldhouwer op de spieren van mijn benen te tikken. Niet hard, hoewel dat wel zo klinkt, en het voelt heel ontspannen. Hij moet na de behandeling rennen wat hij moet verderop les geven: weer een hele bijzondere ervaring. De gids heeft geduldig gewacht en we rijden vervolgens naar het dorp van de Long Necks; het volk met de ringen om de nek. Het is heel interessant om te zien hoe ze daar leven er er wordt prachtige kleden en sjaals gemaakt: zeer fijn weefwerk !!! De ringen om de nekken van de vrouwen ziet er bizar uit. Sommige vrouwen zijn van een andere stam en hebben ringen om hun benen vlak onder de knie. Het ziet er vreselijk misvormd uit Daarna volgt een bezoek aan een moderne theeplantage .. We krijgen daar uitleg en proeven er natuurlijk fr diverse theesoorten die ze daar verbouwen. Vervolgens rijden we naar de beroemde grot waar de jongens in vast hebben gezeten. De gids verteld ons een bijzonder verhaal. We kijken, als we naar de grot rijden, naar een berg die lijkt op een liggende vrouw die zwanger is. De legende van de berg is dat deze vrouw, een prinses uit Myanmar , een geheime liefde had. Deze liefde werd niet toegestaan door haar vader en toen haar vader later ontdekte dat zij zwanger was van deze geheime liefde heeft hij deze man laten vermoorden. De vrouw was zo verdrietig dat zij in de grot onderaan de berg zelfmoord heeft gepleegd. Haar geest waart sindsdien op de berg.. De jongens waren al veel vaker in de grot geweest en altijd zonder problemen. Dit keer zouden ze daar wat baldadig zijn geweest en wat rotzooi hebben geschopt. Dat is niet respectvol voor de berg en zodoende heeft de geest van de prinses ervoor gezorgd dat de grot vol water liep..... De Thaise overheid houdt dit verhaal zoveel mogelijk uit de publiciteit omdat dit het verhaal van de jongens niet ten goede komt. Het zijn indrukwekkende grotten en de grot van de jongens is afgesloten. Daarnaast wordt een soort expositie ruimte gebouwd. Er is sinds deze gebeurtenis een enorme toename van toeristen naar dit gebied..De moeders van de jongens zitten met een kraampje verderop om daar wat te kunnen verkopen zoals bv T shirts met de namen van de jongens erop en foto;s enz. Bizar.

Na dit bezoek gaan we een berg op, waar op 1650 mtr, de hoogste koffieplantage op aande blijkt te zijn. Het is een hele rit daarnaar toe met haarspeldbochten en hele steile klimmen. Het uitzicht is wonderschoon; we kijken over de eerste bergen en een dorpje van Myanmar heen. Een enorm wijds uitzicht over de bergen! We drinken uiteraard koffie op de berg en eten daar wat.

Dan volgt de hele rit weer terug. Al met al weer een hele mooie dag. Na de boot tocht naar Chiang Rai en deze tour met de gids , die beide prachtig waren maar best wel lang duurden, zieik er naar uit om morgen weer lekker op de fiets te stappen. Hoe het weer zal worden is spannend: Ar leest net dat er heel erg veel regen komt de komende dagen.. we zullen het zien.

De vijfde dag: de bootreis naar Chiang Rai

We hebben vanmorgen om 8 uur bij de receptie van het hotel de boottrip naar Chiang Rai besproken. De Public Boat. 1600 bath en wanneer er meer mensen meegaan zakt de prijs. We lezen eerst nog even wat in de tuin en dan fietsen we naar Tha Ton.
We slaan bij de 7/23 nog even wat drinken en eten in en dan komt de boot. Het is een zogenaamde longboat met een dakje erop. Een lange metalen grote kano waar de fietsen de tassen de bootsman nog een Franse jongen en dan wij er nog bij in stappen. Het is een lange smalle boot die vrij diep in het water ligt. De stuurman is werkelijk een kunstenaar hoe die ons door de stroomversnellingen hen vaart. Hij mindert dan eerst de snelheid. Legt de boot recht op de golfjes en geeft gas. Het gaat maar een keer een beetje mis en Ar vangt een aardige plens!! Zijn shirt is kletsnat. Gelukkig is het goed warm dus hij trekt zijn shirt uit en ik heb het ongeveer een half uur in de wind gehouden en toen was het al weer redelijk droog. De Fransman zit achter ons en zegt zo goed als niets. Ook door het lawaai wat de motor maakt kun je elkaar bijna niet verstaan..Vandaag is mijn moeder jarig en ik bel haar even vanuit de boot en wonder boven wonder kunnen we elkaar goed verstaan!!
Ik vergis me wel een uur bedenken we later. Ik had het plan om om 9 uur te bellen maar dit werd 8 uur Nederlandse tijd. Gelukkig is moeder al wakker!!
Het is een onbeschrijflijk mooie boottocht over de Mae Kok rivier. We gaan langs prachtige bergen en langs een dorp met olifanten, we zien buffels en bizons in het water en we zie diverse tempels boven op de bergen en komen langs hutten dorpjes met nog oude inheemse bewoners. Er wordt hier en daar vanaf de kant gezellig gezwaaid. Een belevenis die we niet hadden willen missen!!
We komen in Chiang Rai aan en fietsen naar ons overnachtingsadres. Homestay Chiang Rai. Het blijkt van een Brabander te zijn met zijn Thaise vrouw die hier al dertien jaar wonen. Ze hebben hier werkelijk een klein paradijsje gemaakt. Alles ziet er perfect uit en er is een heerlijk zwembadje. We worden enthousiast begroet en er zit aan tafel zowaar nog een Nederlands stel! Dit blijkt een journaliste van het AD die samen met haar cameraman een vervolg documentaire maakt over hoe het de jongens die in de grot vastzaten nu vergaat. Die weten niet wat hun gebeurd nu. Ze worden overal ter wereld uitgenodigd o.a. naar een wedstrijd van Manchester United. en verder wil de schrijfster van dit verhaal,Eefje Oomen, niet veel kwijt, We moeten het als het goed is over twee weken lezen in het AD. Ze raadt ons wel aan, als we dat willen, daar te gaan kijken. Ze zijn nu al bij die grot bezig om daar een toeristische boel van te maken maar het is nu nog redelijk authentiek en ook zijn er verschillende grotten in de buurt nu nog open. De grot waar het heeft plaatsgevonden is afgesloten. Ze is benieuwd naar onze fietstocht en we vertellen wat we gedaan hebben en nog gaan doen. Zij vliegen vanavond weer terug. Dan komen er twee jongens aan die ook hier logeren. Dat zijn twee Belgen. Het is gezellig om zoveel Nederlands te kunnen praten!! De jongens raden aan om hier bij het gasthuis te gaan eten!! Zij zijn hier al een aantal dagen en vonden het eten, vooral de red curry een super aanrader, dus dat hebben we gedaan en inderdaad was dat heerlijk! En gezellig! We hebben gezellig met zijn allen bij de Brabander gezeten en over van alles en nog wat gekletst We hebben van de eigenaar en zijn vrouw voor de gezelligheid en gratis upgrade gekregen en zitten in een super de luxe kamer!! Door de verhalen over de grot en over de omgeving hebben we besloten morgen een dagje hier te blijven en met een taxi een route naar de grot te maken want op de weg daar naar toe schijnen hele bijzonder dingen te zijn die de moeite van een bezoek waard zijn. Waaronder bijvoorbeeld bezoek aan een theeplantage en een bezoek aan het beroemdste koffie tentje ter wereld.....daar moet ik gewoon heen!! Ook het blackhouse museum schijnt zeer de moeite waard te zijn. Kortom we laten ons overal naar toe brengen morgen er wordt ons heel veel moois beloofd. Het is gewoon vreemd om niet de tassen voor morgen te hoeven inpakken. We kunnen lekker de boel laten voor wat het is. .