Dag 20 laatste etappe naar Luang Prabang

We ontbijten niet vroeg en er is een tafeltje buiten gedekt.
Je kunt kiezen uit verschillende soorten ontbijt,  allerlei ei gerechten en evt ook pannenkoekjes.  We kiezen de laatste want inmiddels kunnen we ‘s morgens geen gebakken, geklutst,  geroerd of gekookt ei meer zien.
We krijgen eerst heerlijk warm knapperige baguette en daarna komen nog de pannenkoekjes Gister morgen had ik die ook en het waren kleine dunne ronde pannenkoekjes zo groot als een klein schoteltje.
Vanmorgen kreeg ik als eerste mijn pannenkoek en dat was een behoorlijk dik geval ( zeker 1,5 cm dik)  en ter grootte van een flink ontbijtbord. Er is telkens wat verwarring als we iets voor twee personen bestellen: soms komt dat niet goed over en krijgt een van ons bijvoorbeeld koffie en de ander niet. We bedenken dat dit vast voor ons tweeën bedoeld moet zijn.
Ook met z’n tweeën is dit een flinke hap. En dan wordt er nog een geserveerd.....Voor Ar geen probleem: die snijdt gewoon driekwart van het geval eraf en slingert dat over de ballustrade  de tuin in, waar ik net nog geen tien seconden daarvoor de tuinman voorbij zie lopen, die wat werkzaamheden ging door bij de oever van de rivier.....dat liep net goed af!! Voor het zelfde geld had die arme man een dikke warme flap tegen zijn hoofd aan geslingerd gekregen!!  Het opdienen van gerechten gaat hier trouwens altijd in een vreemde volgorde. Voorgerechten tegelijk met hoofdgerecht en allemaal in een behoorlijk tempo, maar het kan ook zo zijn dat de een al lang klaar is met eten en dat dan pas het gerecht van de ander volgt.  Eten met mes en vork is er niet bij.  Je krijgt stokjes, wat ook best prima is en schoon..., of je krijgt een lepel en een vork maar nooit een mes.

We beginnen aan het laatste stuk van de fietstocht en dat is een onverhard mountainbike pad.  Diepe kuilen, sommige met rood bruine kleiachtige modder en flinke  keien op de weg en erg steile klimmen en dalen, maar een prachtig uitzichten!!Hoge rotswanden, jungle, bomen er lianen, en uitzicht over de rivier; geweldig mooi!
Dit mountainbikepad is ongeveer 15 kilometer lang en is heel erg zwaar om met bagage te fietsen, maar super mooi om te doen.

Onderweg komen we langs een olifanten- reservaat waar olifanten worden opgevangen en verzorgd.  We zien wat toeristen op de olifanten zitten.  Dat blijft toch een raar gezicht en van ons hoeft dat in elk geval zeker niet!!  

Na ongeveer 15 kilometer komen we op de meer begaanbare hoofdweg .Er zijn erg veel Chinezen die hier niet alleen stuwdammen enz bouwen maar ook grote hotels en andere zaken.  Er is zelfs een grote Chinese markt. De mensen in Laos zijn niet allemaal even enthousiast over de komst van de Chinezen.  Het is een heel ander volk met een heel andere cultuur.  Ze hebben hier de Chinezen wel nodig om de infrastructuur te verbeteren en de dammen te bouwen en dat brengt ook veel werkgelegenheid.  Maar je ziet hier de chinezen echt oprukken en de boel een beetje overnemen.  Er worden enorme grote Chinese resorts gebouwd en veel ander Chinese bedrijven vestigen zich hier. 

Je hebt hier verschillende markten, niet alleen de Chinese maar ook de markt voor de lokale bewoners , de nacht-markt, die elke avond in de hoofdstraat. Is  en de handwerk markt.   We fietsen door tot het centrum van Luang en  dan  moeten we het hotel nog zoeken.  We gaan eerst even koffie drinken en je merkt hier de Franse invloeden goed. Allerlei gezellige restaurants en leuke koffie tentjes en we vinden een koffiezaak die tevens home-made ijs heeft, wat zeer welkom is op het warmste tijdstip van de dag en na 45 pittige kilometers. Het hotel blijkt aan de andere kant van de stad te zijn en we besluiten om niet midden door de hobbelige drukke kleine straten te gaan fietsen maar over de grotere wegen. Het is even zoeken maar dan vinden we het hotel wat de reisorganisatie geregeld heeft in een klein zijstraatje van de hoofdweg.  Een prima hotel waar Jan en Willemien. ( die van de fietsdozen) een gezellig briefje voor ons hebben achtergelaten. Er staan keurig twee fietsdozen in de schuur . Een grote en een kleinere. Misschien kijken we nog even of we voor de kleinere doos toch nog een grotere kunnen bemachtigen: we moeten anders wel veel van de fiets demonteren. Ik heb hierover vanuit Nederland al wat mail contact gehad met Tom van een fietswinkel hier in de buurt die ook fietstochten hier organiseert. 

We lopen begin van de avond nog even een rondje over de markt.  Je ziet er bijzondere dingen: een grote kraam met vlees wat daar gewoon in de warmte ligt met zwermen vliegen erop.  Ook grote vissen die ter plekke schoongemaakt worden en allerlei kramen met grote schalen met kleurige kruiden, groenten en specerijen: een prachtig gezicht.  Maar we zie ook dode vogeltjes die voor de consumptie zijn!  Er wordt veel eten gemaakt op de markt en wederom vragen wij ons af hoe het toch mogelijk is dat al die kraampjes kunnen bestaan naast elkaar.

‘s Avonds eten we bij Tamarind wat ons door de gids werd aangeraden.  Zij hebben een proeverij-menu . Een leuke manier om allerlei typisch Laotiaanse gerechten te proeven. Het was heerlijke maar we zijn meer fan van de Thaise keuken.

Morgen gaan we de boel weer inpakken en maandagochtend worden we opgehaald om naar het vliegveld in Luang Prabang te gaan om vandaar met een tussenlanding via  Ventiane naar Singapore te vliegen.  Daar hebben we een lange tussenstop van 6 uur en als alles volgens plan verloopt landen we dinsdagochtend om 7.15  uur in Amsterdam . Dan kunnen we terugkijken op een zeer bijzondere en geslaagde lustrum -reis.  We hebben zoveel gezien en ervaren van Thailand en Laos;  de prachtige natuur,  de Tempels, het boeddhisme  en we hebben gezien hoe de mensen hier wonen, leven en  werken en zijn daar echt van onder de indruk.  Het was een totaal andere reis dan onze Europese  reizen. De enorme vochtige hitte zorgde ervoor dat we vroeg op moesten en rond een uur of twee zeker een hotel moesten zoeken. We hebben liters en liters zweet hier achtergelaten: het fietsen hier vergt meer van je dan fietsen in Europa. We hebben ook meer tijd genomen om wat dingen te kunnen gaan zien en ook om gewoon lekker aan de rand van een zwembad te luieren. Al met al een prima mix, en een bijzondere mooie ervaring!

Dag 19 rustdag bij Nam Ou

Bij het hotel waar we verblijven is er niet bijzonder veel keuze voor wat betreft het eten.
We hebben wat pech want door de hevige regen is het water wat nu uit de kraan komt niet schoon genoeg om het zwembad te vullen.
We gaan daarom toch maar even op de fiets het kleine dorpje in om wat inkopen te doen en even iets te eten.
We belanden bij een restaurantje naast een markt waar ook het een en ander aan etenswaar wordt aangeboden. Maar dat ziet er niet betrouwbaar uit, vlees wat daar in de warme zon ligt voor uren, sommige hebben een waaiertje met een plastic zakje eraan er boven draaien om de vliegen weg te houden maar sommige ook niet. We nemen geen risico; het is tot nu toe allemaal prima gegaan, en eten wat in het restaurant. We krijgen wat verschillende soorten gebakken vis.
We gaan weer terug naar het hotel en komen langs het plaatselijke kleine ziekenhuis wat aan de bijna onbegaanbare weg ligt. We twijfelen even maar zetten dan toch onze fiets neer om even te gaan kijken. We zien de wachtkamer met houten banken en verschillende onderzoekskamertjes. Ook is er een ruimte voor de tandarts. De kamer van de Emergency-room staat open en we nemen daar even een kijkje. De muren zien groezelig en je moet hopen dat je daar nooit terecht komt. Het is een ziekenhuis wat opgezet is door een liefdadigheids-instelling. We zien verderop een kamertje waar iemand op een bed ligt aan een infuus. Het is erg primitief allemaal en wat een bizar verschil met Nederland! Voor ieder die hier een baan bij de overheid heeft zijn de ziektekosten net als in Nederland geregeld middels een verzekering en kun je naar een privé kliniek maar voor de lokale bewoners die geen betrekking bij de overheid hebben is het een kwestie van kijken of je het kunt betalen en hopen dat je in een klein plaatselijk ziekenhuisje geholpen kunt worden.
We blijken vanavond de enige gasten te zijn die blijven dineren; de groep Fransen zijn vanmorgen vertrokken. Er is voor ons een tafeltje midden in het grote hoge restaurant gedekt. Het is nergens toegestaan om met je schoenen naar binnen te gaan. Iedereen loopt op sokken of op blote voeten. Ook het personeel.
De vloeren en meubels zijn van heel mooi glimmend teakhout. Het is niet alleen in dit hotel dat je geacht wordt je schoenen uit te doen. We zien dit veel vaker.

Dag 18 met gids naar watervallen Luang Prabang

Gisteravond hebben we na het eten eerst wat beesten uit de kamer moeten halen! Het gegons met een grote fladderende mot. In de kamer hangen lange papieren lampen en als dat beest daar langs gaat of daarin vliegt maakt het een rottig hard geluid. Niet iets om bij te gaan slapen. De kamer heeft een schuin heel hoog plafond dus het vangen was niet eenvoudig. Na veel gemep van Ar met een handdoek besloot het beest even uit te rusten op de muur en dat is hem fataal geworden. Toen stuitte Ar op een werkelijk hand-grootte spin in de badkamer, waar ook verhoogde plafonds zijn . Ar is op de rugleuning van een stoel geklommen en ik heb de stoel vastgehouden. De spin gevangen in een kleine handdoek en die gauw buiten uitgeschud. Eerst schudde Ar de spin weer juist naar binnen maar uiteindelijk heeft hij ook dat beest weggewerkt.
Omdat het zwembad leeg is en het nog niet zulk warm weer is besluiten we toch maar een tour met een gids te doen. We gaan richting de watervallen bij Luang Prabang waar je ook in kunt zwemmen.
We hebben weer een aardige gids en we rijden richting de stad en omdat we best even hebben moeten wachten op de gids en de taxi is het inmiddels lunchtijd geworden. De gids vraagt of we zin hebben om eerst iets in de stad te gaan eten en dat lijkt ons een prima plan. Hij kent de stad en brengt ons naar een superleuk restaurantje met een tuin. We eten daar heerlijk en hij raadt ons aan vooral ook eens bij Tamarinde te gaan eten. We hebben dat restaurant meteen gereserveerd voor zaterdagavond als wij in Luang Prabang zijn.
Na de lunch gaan we richting de watervallen en onderweg verteld de gids van alles en dingen die wij zeker moeten gaan zien! Leuk om te horen allemaal. Hij wijst ons onderweg op elke rivier en berg en we horen na elke bocht wel de Mekong opgenoemd worden. Hij verteld dat we straks over een brug gaan over de Mekong en dat we na de volgende bocht weer de Mekong in beeld krijgen en dat de Chinezen hier stuwdammen maken in de Mekong en dat we straks een riviertje over steken die, je raadt het al uitmond in de Mekong . We proberen serieus te blijven maar ik heb het lastig met Ar naast me achterin de taxi....
Na lang rijden, veel langer dan we hoopten, komen we bij de watervallen, die gerust richting de Mekong gaan. Het is er werkelijk prachtig. Eromheen is en park aangelegd met een opvang voor beren. Ar gaat zwemmen en ik twijfel. De bodem met de rotsen en de sterke stroom, ik ben bang om onderuit te gaan. Maar het is wel heel gaaf om Ar daar te zien zwemmen. Dan besluit ik het toch ook maar te proberen, want ik zie verderop een klein trapje. Zodra mijn voeten de bodem raken, een en al gladde rots, moet ik van ar gewoon meteen gaan zwemmen. Hij laat me niet langer twijfelen en trekt me het water in want wonderlijk genoeg niet eens echt erg koud is. We zwemmen richting de waterval maar ik kom niet tegen de stroom in. Ar wel en die staat even later onder een kletterende waterval. We zijn blij dat we hier naar toe zijn gegaan want het is echt erg mooi. Het is een hele hoge waterval maar ook heel breed met allemaal overstromende bekkens.
We gaan weer terug en beneden is er een toeristische markt. We kopen daar iets voor Floor en Roos.
Het is een lange rit weer terug naar het hotel en de gids vraagt of we onderweg nog even willen stoppen bij het handwerk atelier . Van Ar hoeft het niet maar ik wil wel even kijken. Zeker omdat we er toch langsrijden.
Er wordt handgeschept papier gemaakt en er zijn vier dames met zijde draden aan het weven. Van smorgens heel vroeg tot ‘s avonds laat Op een enorm ingewikkeld weefgetouw met ragfijne draden en het is een monniken werk. Wat een priegelig fijn werk en er worden patroontjes in verwerkt met allerlei kleuren en hoe je ook je best doet om te snappen hoe dit allemaal werkt, het lukt niet.
Zelfs de gids die hier al jaren komt snapt er niets van. Dit werk wordt van moeder op dochter overgebracht In dit handwerk atelier maken ze ook de stoffen voor de kleding van de koningin. Ze doen ongeveer 1 maand over 1 meter. Achter in de zaak zien we de zijderupsen en de coconnen. Wat is dit ontzettend mooi om te zien allemaal.
Er hangen prachtige zijde sjaals en ik zou er wel echt een paar willen kopen, ik vind ze echt onwijs mooi! maar Ar wil liever gaan en zegt daarbij dat we op de fiets zijn... dat is waar, hoe zeer mij dat ook spijt op dat moment.
We rijden weer verder met de taxi richting ons hotel. Hier achter deze berg stroomt de Mekong zegt de gids en ik kom bijna niet meer bij!
We laten hem nog de foto zien van de salamander in de oliefles met het kraantje die wij eerder hebben gemaakt en vragen hem of hij weet wat dat is. Hij weet dat niet helemaal zeker en laat de foto aan de chauffeur zien.....het blijkt geen olie in de fles te zijn maar pure whiskey van 50% alcohol en de salamander geeft daaraan een bepaalde stof af en na het drinken van twee kleine borreltjes ben je compleet stoned!!!! Je leert hier van alles.
Ar vraagt nog even waar de Mekong nu is...... de hufter!
Wat heb ik het Spaans benauwd met Ar achter in die taxi!

Dag 17 Naar Pak Mong en verder

We vertrekken met goed weer, het is nog redelijk koel. Ar heeft gister de fietsen wat onderhoud gegeven en gesmeerd en alle bouten en schroeven even aangedraaid.
Het fietst weer soepel en zo gaan de eerste 20 kilometer best wel vlot. Hopelijk kunnen we inderdaad een gedeelte van de volgende etappe doen. Dan begint het weer wat om te slaan; het wordt donker en de eerste druppels vallen. Het ziet er onheilspellend uit en we gaan maar meteen ergens schuilen onder een dak van een soort bouwmarkt. Het is een grote open loods waar een stenen tafeltje voor staat. We gaan an het tafeltje zitten en het gezin wat de bouwmarkt runt schuift ook aan. Inmiddels begint het al harder te regenen en komt “oma” aan met een zakje waarin een soort kleine gefrituurde oliebolletjes zitten. We worden uitgenodigd om daar ook van de proeven en ze smaken heerlijk. Een soort gefrituurde banaan met een fruitig donkerpaarse vulling. We komen er niet achter wat dat is. Inmiddels komt het met bakken uit de lucht; een complete wolkbreuk! Gelukkig zitten wij droog..We zitten er ruim een half uur en dan is het ergste achter de rug en stappen wij weer op de fiets. Het miezert nog wat maar na een half uur is het droog en is ook de weg al weer droog. We hebben de etappe van vandaag erop zitten en na 11 km komt er een guesthouse en na 38 komt er nog een. Bij het eerste is het nog erg vroeg en dat is in een hele kleine stoffige plaats zonder restaurant of iets dergelijks. We gaan voor de tweede...We drinken onderweg nog iets bij een café/restaurant De mevrouw zit TV te kijken en we komen waarschijnlijk net onder the bold en the beautifull of zo iets dergelijk, in iedergeval haar favoriete soap, want ze reageert nauwelijks op onze komst. We mogen zelf wat uit de koelkast pakken en ze blijft tv kijken. Ar zegt nog dat haar haar zo leuk geblondeerd is en vraagt belangstellend of ze dat zelf zo verzonnen heeft, maar ze reageert nergens op. Haar ogen strak op de tv gericht. Op de vloer houdt ze een schildpad aan een touwtje, het is een zielig gezicht. Dan wil ik afrekenen en sta eerst een minuut te wachten voor haar, ik zwaai wat met mijn portemonee en dan klapt ze drie keer snel en redelijk geïrriteerd, in haar handen. En dat betekend. 30000 kip, 3 euro. Achter haar staan wat glazen flessen met kruiden en olie erin en een tapkraantje. Tot mijn stomme verbazing zit in een van die flessen een paar grote salamanders......we gaan weer verder, op naar het in de gids genoemde tweede guesthouse. Dat blijkt helemaal niets te zijn. Er is een restaurantje en een meubelmakerij, met prachtig gemaakte meubels, maar van slaapplek is geen sprake. Oeps,...dan moeten we dus door: ik kijk op booking.com en daar zie ik niets in de omgeving. De navigatie app geeft ook overnachtingsmogelijkheden aan. Ik zie er zelfs twee:; de eerste is 8 km verderop en de andere 14. Km We moeten dan wel de klim van 14 km doen! Inmiddels hebben we er al ruim 70 opzitten en vinden we het genoeg voor vandaag. De zon schijnt inmiddels behoorlijk en het is weer goed warm! maar we hebben weinig keus. Wat we ook tegen komen we vinden elke slaapplek prima! Het eerste guesthouse , die op 8 km is er helemaal niet. Dit wordt niet leuk meer, maar we moeten door. De klim is best zwaar en we ploeteren ons meter voor meter naar boven: Er wordt door Chinezen ook hier een grote stuwdam gebouwd. We moeten op een gegeven moment, volgens de navigatie-app uiteindelijk voor het hotel staan, maar we staan voor een bouwplaats. We rijden de bouwplaats op en zien dat het mooie hotel door de Chinezen is geconfiskeerd. Dat is echt heel heel heel erg balen want nu moeten we nog verder. We zijn aardig kapot al allebei en we hebben er 85 km op zitten en de volgende klim van 5 km 13% komt er bijna aan. Ook de navigatie geeft geen hotel in de buurt aan. Ar fiets onderweg bijna een haan aan. Het domme beest was al driekwart de weg overgestoken maar besloot toch opeens terug te rennen. Het beest fladdert vlak voor Ar zijn wiel wel en we zetten meteen het liedje in: Le coq est mort, Le coq est mort, Il ne dira plus co co di co co da. Inmiddels zitten we op ruim 90 km en er is geen hotel of pension in zicht. Ar zet het volgende lied in: dood dood vogeltje met je dooie fiets broek aan.... en het is vreselijk want als ik moet lachen ben ik al mijn spierkracht kwijt. Ik vraag of hij a.u.b niet meer wil zingen als we de berg op gaan... alleen bij dalen toegestaan. Wanneer we de 100 km zijn gepasseerd besluiten we maar door te rijden naar de overnachting die we eigenlijk aan het einde van etapppe 14 zouden doen. Dat zou een mooi hotel zijn. En als we eerder iets tegen komen dan stoppen we. We komen niets anders tegen en we gaan dus maar stug en langzaam door. Ik ben helemaal kapot en mijn benen willen eigenlijk niet meer. Een lift krijgen lukt ook niet. De laatste 5 km krijgen we nog een onverhard pad voor onze kiezen. Niet te doen! Een waar mountainbike pad. We stoppen telkens even om wat te drinken of te eten. Dan komen we bij het hotel, het resort. Eindelijk na 125 km en rotje kapot. Met knalrood bezweet hoofd en vies van de rode modder staan we bij de receptie. Ze zijn ons gelukkig ter wille en zien dat we al een overnachting geboekt hadden over een paar dagen en doen deze twee, we blijven hier dus langer!! er voor een spot prijsje. bij. Helaas is het zwembad kapot en het is leeg. Dat is oprecht heel erg jammer. Dan mogen we in een hele luxe bungalow ipv onze gewone kamer! Super de luxe met balkon en uitkijkend over de rivier!!! Wat een super beloning na deze monstertocht en zo heeft elk nadeel zijn voordeel, nu blijven we drie dagen hier!!! Wat een heerlijkheid

Dag 16 rustdag Nong Kiaw

We hebben gisteravond voor het eerst weer iets westers gegeten. Ar had een hamburger met wat friet wat allemaal heerlijk smaakte. Maar wat de hele vakantie nog niet is gebeurd; ar krijgt last van zijn buik. Gelukkig niet heel erg en de volgende dag gaat het gelukkig weer goed.
We blijven vandaag de hele dag lekker luieren bij het kleine zwembad en we lezen wat. Het is goed weer en onder de parasol erg goed uit te houden.
Het zwembad is zo klein dat je met twee flinke slagen aan de overkant bent. Ar komt op het idee om te gaan zwemmen met handicap ...ik zit op de rand en kijk toe; eerst komt hij langs en zegt kijk Jo , zonder benen. Vervolgens: kijk Jo, zonder armen. Om vervolgens langs te komen met een arm en een been. Het is zo een zot gezicht dat we er allebei de slappe lach van krijgen.
Vanaf vanmorgen een uur of tien is er aan de overkant van de straat een bruiloft. De muziek is verschrikkelijk, het lijkt wat op Chinees gejammer en het is zo enorm vals. Afwisselend zingt er een man en dan weer een vrouw. Het is ongelooflijk dat ze beide zo enorm vals kunnen zingen en dat volhouden tot half zeven ‘s avonds.
We lezen allebei hetzelfde boek; Ik reis alleen van Samuel Björk een heel spannend boek en we redden het allebei om het ‘s avonds uit te lezen.
Als lunch hebben we een heerlijk knapperig warme baguette met kaas! Wat smaakt dat heerlijk na al die weken brood wat niets weegt en iets zoetig smaakt en zo ongeveer een maand vers blijft...Ik kom op het idee om dit morgen als lunchpakketje mee te vragen.
We vertrekken morgen weer op tijd en hopen dat de route naar Pak Mong te doen en een degeelte van de route naar Ban Vang Lae want die is 85 km met halverwege een klim van totaal 14 kilometer tot 12% en aan het einde van die route komt er nog een klim van 5 km van 13%. Dus die etappe gaan we verdelen over twee en misschien wel drie dagen.

Dag 15 met de boot naar Nong Khiaw

Om kwart over zes zitten we vanmorgen vroeg al op de fiets. De eigenaresse hebben we niet gespot maar we hebben het geld voor de was achtergelaten.

In de hal van het guesthouse liggen twee kinderen te slapen op de stenen vloer onder een dekentje .
We hebben de yoghurt en een paar bananen als ontbijt genomen en we rijden flink door om optijd bij de boot te zijn. Het is wel berg op berg af dus heel erg vlot gaat het niet We komen rond half acht veel kindertjes tegen die op weg zijn naar school. Allemaal met een uniformpje aan en ze hebben allemaal hun eigen stoeltje mee! Een klein plastic stoeltje wat voor de grotere kinderen misschien wel erg laag zal zijn, maar lopend of op de fiets, ze hebben allemaal een stoeltje mee.

Om 9 uur zijn e al 42 km verder en zijn we bij de boot. We fietsen een flinke helling af maar de boot toe, en vragen daar of we tickets konden kopen. Dat kan pas over drie kwartier krijgen we te horen. We hebben wel de tassen daar van de fiets gehaald en gevraagd of we die daar mogen achterlaten. We zijn weer een paar honderd meter de helling op gegaan en daar stond net iemand iets schoon te spuiten met een hogedruk spuit. Ar vroeg of hij de fietsen even wilde schoonspuiten en dat deed de man met plezier. Het schoonspuiten was ook wel heel erg nodig na alle stoffige en soms modderige slechte wegen. We eten een pannenkoek in een klein restaurantje waar we het uitzicht op de boot en onze tassen hadden.

Om kwart over tien vertrok de volgeladen boot en met vol bedoel ik dan ook echt vol. De fietsen achterop en alle rugtassen van backpakkers en ladingen van de locals alles werd in de boot gepropt. Het was een kleine boot en het schommelde behoorlijk. We zaten redelijk compact zal ik maar zeggen. Onderweg stopten we en er wilden twee jongens mee met tot onze stomme verbazing, ook hun scooters. Een heel gehijs en geploeter om vanaf dat strandje alles in de kleine boot te proppen. Wat een gedoe in die wankele boot, inmiddels zijn we van compact naar sardientjes in een heel klein blikje gegaan.

Om 1 uur komen we op de tussenstop: er wordt namelijk door de Chinezen hier een enorme stuwdam gebouwd en daarom kunnen we niet verder varen. We moeten naar een andere boot die achter de stuwdam ligt. We zijn wel heel blij dat we van de boot af kunnen maar vervolgens moet alles van de boot afgeladen en over een wiebelige plank en over een enorme zand en stenen vlakte moeten we met alle bagage en spullen naar boven klimmen waar een tuktuk stond te wachten voor de mensen en alle bagage. De scooters en de fietsen konden zelf naar de volgende boot rijden, die achter de stuwdam ligt. We moeten een poosje op de volgende boot wachten..we kunnen daar wel wat drinken kopen en er staan wat tafels en stoelen Er wordt net op het moment dat we aankomen een enorm grote vis gevangen!!

Er zitten wat locals daar te drinken en te roken en een daarvan is goed dronken en tikt maar tegen zijn hoofd en vraagt iedereen om paracetamol/. Uiteindelijk was er een Franse vrouw die hem dat gaf. Hij werd erg schreeuwerig en vervelend. Ar legt aan de Franse dame uit dat dit gedrag waarschijnlijk word veroorzaakt door de paracetamol. Waarvoor dus dank!! De man, die de bijnaam paracetamol krijgt, heeft ook een plastic tas met wiet bij zich. Na een half uur komt onze vervolg boot Zo mogelijk nog iets smaller en oncomfortabeler dan de vorige. Alles moet. er weer op geladen, de scooters gelukkig niet meer, en helaas gaat paracetamol ook mee. Ieder is als de dood dat hij naast je komt zitten dus we schuiven als toeristen snel bij elkaar. Een arme oude dame van hier moet. naast hem zitten en dat is niet makkelijk voor haar. Hij blijft onophoudelijk tegen het mensje aanpraten wel twee uur lang en gaat haar handlezen enz.
Het is bijna niet te doen op de te lage keiharde rechte houten bankjes. Iedereen zit de puffen en te draaien en het duurt uuuuuren. Het is werkelijk een ellendig lange zit in een rottige houding. Hier en daar worden er mensen afgezet en er is een zucht van verlichting als eindelijk “paracetamol” van de boot gaat. . Uiteindelijk komen we om vier uur aan bij ons eindpunt. De boel uitladen en op de wal krijgen is al een hele klus maar vervolgens moet alles ook nog drie trappen op gesjouwd worden. Maar gelukkig helpt iedereen elkaar waar nodig. Ar heeft de hele dag zich helemaal rot gesjouwd en iedereen geholpen! Die heeft helemaal een bere zware dag! Ik kan voorlopig geen boot meer zien!!!
We fietsen door het dorpje waar de kinderen meteen toeschieten om te bedelen voor geld en snoepjes. Ar komt er achter dat zijn kilometerteller niet meer op de fiets zit. We twijfelen even en dan gaat hij toch weer helemaal terug naar de boot, maar tevergeefs. We moesten de fietsen van de boot over de hete motor en over een andere boot naar de wal brengen en daar is wij waarschijnlijk eraf gevallen.
We gaan naar het hotel wat ik gelukkig al geboekt heb want daar aangekomen bleek dit verder helemaal vol geboekt te zijn.
Het is een leuk hotel met een tuin waarin weer allemaal kleine huisjes staan. Er is een piep piep klein zwembadje en een restaurantje aan het water. We krijgen voor het mooie uitzicht morgen een gratis upgrade van de kamer en hebben dan uitzicht vanuit de kamer op de rivier! Hartstikke aardig aanbod! En we hoeven ons geen zorgen te maken over de tassen.: zij zullen alles overbrengen! We eten hier ‘s avonds op het terras aan het water en ze hebben ook een westerse kaart. Dat is na twee weken Thais en Laotiaans best even lekker! Helaas wel veel muggen die zoals gebruikelijk mij smakelijker vinden dan Ar.

We blijven hier twee dagen en dat is na al het gedoe van vandaag een goed vooruitzicht.

Dag 14 Pak Nam Noi

We zijn extra vroeg op de fiets gestapt. De route begint met een stevige klim van bijna 18 kilometer en we hebben na 65 km een overnachtingsmogelijkheid.  Het grote voordeel is dat het nu nog heerlijk koel is.  De natuur om ons heen is jungle achtig en dat wordt afgewisseld met prachtige groene rijstvelden.  We komen door piepkleine gehuchtjes waar we weer gezellig worden toegeroepen en gezwaaid. Na de klimmen gaan we ergens even zitten en kopen er wat drinken en water.  Ze hebben nog wat flessen met yoghurtdrank! Heerlijk fris. 

Aan de overkant zie ik een mevrouw met een spinnenwiel en ik ga daar even kijken. Ik vraag of ik een foto mag nemen. Ze is een ragfijne draad aan het draaien op een klosje.  Dan wordt ik door haar man meegenomen naar de overkant en daar zit hun dochter, vermoed ik, achter een weefgetouw ergens diep  achterin een half open schuur. Ze is een lap katoen aan het weven en dat is zo fijn en dun. Ik ben ervan onder de indruk. Wat een werk en dat in zo een donkere oude schuur . Ze laat haar rok en jasje zien die ze zelf heeft geweven en geborduurd. Het is prachtig.  Ik zou graag wat van haar kopen maar ze heeft geen koopwaar.  Ik geef haar wat geld als bedank dat ik haar mocht fotograferen en filmen.  Ze weigert het eerst maar ik zei nogmaals dat  dit voor de mooie foto was!! Ze was zo blij met het geld. 

We zien onderweg een klein hospitaal, wat een grote houten schuur is  en komen ook langs de tandarts, die zoals wij vermoeden alleen maar kiezen en tanden trekt.  De gebitten zijn verschrikkelijk slecht hier, ook van de kinderen.

We rijden langs de rivier en dat is altijd mooi om te zien.

We passeren een groenten en fruit markt waar alles zo keurig ligt opgestapeld, zelfs de pinda’s 

Langs de weg liggen grote kleden met allerlei etenswaar wat ligt te drogen,  rijst bonen mais, pepertjes. Dit ligt gewoon op de weg voor de huizen. 

We passeren een houten kar met 4 kindertjes daarop en moeder ervoor. Saibaidee saibaidee , roepen ze en zwaaien naar ons. Ik neem een foto van ze en bedenk dan dat ik nog wat kleine kadootjes  in mijn tas heb meegenomen.  Kleine ronde blikjes met kleurpotloden. Ik zet mijn fiets tegen de kar en pak de blikjes. Wat een feest was dat!! Ze vonden het prachtig!  Er stopte meteen nog een vader met een klein jongetje en die deed ook gezellig mee!

De weg is heuvelachtig en het is best wel een zware rit.  De zon schijnt inmiddels weer heftig en we zijn blij als we bij het guesthouse zijn.  Gelukkig is er een kamer voor ons.  Het is heel erg simpel maar prima voor een nacht. Zonder ontbijt maar dat is ook niet erg. De mevrouw is alleen absoluut niet gezellig! Eigenlijk gewoon wat chagrijnig.  Ik vraag of ze eventueel een wasje wil doen of dat ik dat zelf ergens mag doen.  Ze loopt de gang op en ik ga er maar achteraan. Aan het einde van de gang blijkt er een soort wasruimte te zijn en ze wijst op een emmer.  Ik wijs op de wasmachine. Kost extra zegt ze...prima zeg ik.  Zelf erin doen zegt ze....prima zeg ik. Maakt mij allemaal niks uit hoor!

Aan de overkant zijn wat kleine rommelige winkeltjes en daar slaan we een ontbijtje in voor morgen.

We eten in het restaurant wat bij dit guesthouse hoort aan de overkant.  Weer geen aantrekkelijke boel.  Er liggen gebakken ratten en grote gebakken kikkers in de vitrine en het ziet er niet aantrekkelijk uit. We hebben geen keus en gaan zitten aan en tafel en  het krioelt van de muggen. We eten zo snel we kunnen en het was niet echt heel erg beroerd, maar ik heb het recept er niet van gevraagd.   We gaan echt vroeg fietsen morgen en ik heb de was nog niet terug. Ik vraag het aan de mevrouw maar die loopt eerst naar mij toe en gaat dan ineens de andere kant op.  Ik heb besloten de was maar zelf te pakken en ik zie wel of ik haar nog zien vandaag of morgen. Ook de mensen in de winkels hier zijn wat nors.  Ze mogen hier wel een voorbeeld aan de kinderen nemen!  Morgen ochtend vertrekt de public boot die wij moeten hebben om 10.00 uur. Dat is hier 30 km vandaan maar het zou zo fijn zijn als we die kunnen halen. Dan lopen we een dagje op het schema in en kunnen we misschien weer ergens twee dagen blijven.  Dus dat wordt echt vroeg op de pedalen.

Dag 13 naar Muong Xai

Er zou tegenover en naast ons pension een restaurant zijn waar je goed kon eten. Toen we hier aankwamen heeft Arjan nog even een klein rondje gelopen maar niets kunnen vinden wat voor restaurant kon doorgaan.
We zijn later in het donker op zoek gegaan en vonden eerst een viezige soort loods en verderop een bord met grill restaurant.  Dus daar zijn we eerst naar toe gegaan maar dat bleek niet open te zijn en daarbij zag het er niet uit als restaurant. Er niemand te vinden behalve een vent die achter een raam lag, met een vies hemdje aan en gore voeten, tv te kijken.  Dus toch naar de loods terug gegaan: een deplorabele toestand wat we daar aantroffen. Een smoezelige bende met ergens in de hoek een soort keuken waar onder gore doeken de “ gewassen” vaat stond.  We hadden geen andere keus dus vroegen we of we iets konden eten.  Een meisje in een soort pyjama shirt wat ze waarschijnlijk al drie weken aanhad, kwam aangesloft en daar kwam even later ook vader aan gesloft, in zijn blote bast met nog zeker twee tanden in zijn mond. Een niet aantrekkelijke aanblik op zijn zachts gezegd. Hij wees op de enorme bak gekookte rijst en op een ei.. we hebben onze duim opgestoken als teken dat we dat een prima idee vonden.  Toen werd moeder opgetrommeld , verbaasd dat er gasten waren pakte ze de wok en begon driftig te roeren.  We kregen eerst een bakje met boullion, en gezien het zout wat we nodig hebben hebben we dat opgedronken en het smaakte wonderlijk goed!  Toen de “ nasi-achtige hap”  deze was  gelukkig goed heet doorbakken dan kan ons weinig gebeuren, denken we dan maar.  Het smaakte best wel redelijk. We hebben er ongeveer in euro 2,50 voor alles betaald en we zijn weer naar de kamer gegaan.  Het is hier allemaal een beetje unheimisch, een beetje eng.  De kamer ruikt wat branderig en na wat zoeken denken we dat het van buiten komt en op de muur achter de tv zitten rode spetters verf. Je zou zomaar kunnen fantaseren in deze omgeving dat het bloedspetters zijn. Alles is gelukkig maar voor 1 nacht......In onze kamer blijkt dat we goede internet verbinding hebben en dat is wel fijn.  We kijken via de iPad een programma en tuffen al vrij snel in slaap  De volgende morgen eten we een ontbijt van de inkopen van gistermiddag;   Een yoghurt drank en wat bolletjes brood die een beetje naar duivenkater smaken en die gortdroog zijn  Nog een banaantje erachteraan en dan stappen we weer op de fiets.  
De route gaat meteen klimmen en dalen en de weg is beroerd.  We fietsen ruim twee uur en zijn dan nog maar net 20 kilometer opgeschoten. Het gaat erg traag en het is erg vermoeiend.  Na 25 kilometer en zeker a; drie uur gefietst te hebben gaan we even wat drinken en eten.  We besluiten een lift te regelen die ons naar de hoogste top van de berg kan brengen en waarvandaan we dan nog ong 20 kilometer naar de volgende plaats moeten fietsen.  Toevallig rijden we net langs twee geparkeerde auto’s waarvan 1 met laadbak en daar staan twee mannen bij te praten.  Met handen en voeten vragen we een lift naar de top van de berg. Ze zijn niet erg happig om deze klus te doen.  Dan biedt ik aan ervoor te betalen, dat veranderd de zaak enigszins.  De oudere man wil ons wel vervoeren maar de fietsen passen onmogelijk ik zijn auto.  Ar wijst op de laadbak auto maar die auto is van de andere man. Die knikt wat onduidelijk  en Ar laad meteen de fietsen en de bagage in de bak.  Maar dat was niet de bedoeling we moeten toch alles eruit halen  en toch met de andere auto de rit omhoog maken. Ar gebaart dat het echt niet anders kan en dat hij in de laadbak gaat en dat ik naast hem kom zitten en zegt nogmaals dat we wat betalen. De man heeft gewoon geen keus meer en gaat akkoord en zijn dochtertje van 5 jaar rijdt mee.  Ar hobbelt en bobbelt alle kanten op maar we zijn enorm gered met deze aktie!!
De komende dagen wordt echt even puzzelen want de route is gewoon enorm zwaar, de weg is bizar slecht en zeker met dit hete vochtige weer zullen we creatief moeten zijn.  Onderweg pikken we zijn vrouw op.  We zitten gezellig met z’n vieren voorin en helaas spreken ze geen woord engels.  Ik vraag hoe oud het meisje is en die blijkt 5 te zijn.  Ik laat een foto van Floor en Roos zien en vertel dat die 3 en 5 jaar oud zijn.  Ze vinden het leuk om te zien en met Google translate probeer ik nog wat te communiceren maar dat gaat enorm moeizaam.  
Ik heb inmiddels op de beschreven route geen idee waar we zitten en ik denk ongeveer nog 20 kilometer voor de volgende plaats te zijn.  We hebben behoorlijk wat klimmen gehad dus ik wijs op de berg op de kaart en vraag of we daar al zijn.  Ja hoor, dat zou zo moeten zijn.  We laden de boel uit en stappen op de fiets met het idee dat de overige kilometers redelijk dalende zullen zijn.  Helaas  blijkt dat een vergissing. We blijken achteraf precies voor de grootste klim te zijn uitgestapt. Het is nog ruim 35 kilometer en we klimmen daar zeker meer dan de helft van.   Het is al met al weer een zware dag.  
De route is prachtig van natuur en uitzicht.  De kinderen zwaaien allemaal weer en rennen soms een stukje mee.  
We zien  onderweg vrouwen die katoen bollen uitpluizen en verderop zie we vrouwen achter grote spinnenwielen enorm fijn garen te spinnen.  Er wordt veel handwerk en borduurwerk hier gedaan en we zien af en toe handgemaakte traditionele kleding te koop.  Langs de weg zien we en meisje in de leeftijd van Floor, een jaar of vijf dus  met een kleurig jurkje aan in haar eentje lopen met een rieten mand op haar rug vol met hout.   Er zijn veel hele kleine kinderen langs de weg en dat lijkt ons best wel gevaarlijk want er rijden best veel scooters en auto’s .
Af en toe fladderen er prachtige vlinders langs die behoorlijk groot zijn! Soms moeten we uitwijken voor kippen, ganzen of kalkoenen.
De weg is echt beroerd, er zitten grote gaten in het asfalt en dat is echt opletten geblazen.  Arjan rijdt voorop en ik moet eerlijk toegeven dat die beter om de gaten heen slingert dan wat ik doe.  Hij heeft als voorste een beter overzicht en ik zie veel te veel dingen om mij heen.  Ik kijk ook op de navigatie en heb de beschreven route voor mij.  Ik lees dat het komende stuk weg helemaal slecht is dus extra oppassen daar!  Ik roep naar Ar dat hij goed op de gaten moet letten want sommige zijn echt diep!  En vervolgens rijd ik zelf dwars door een gat.  Kleng !!! en je hoort de tassen bijna van de fiets ploffen, waarop Ar  heel rustig zegt: hoor ik daar mijn liefje soms?  Ik trek mijn meest onschuldige gezicht en vraag wat er aan de hand is.   Maar de rest van de route gaat goed. We kijken echt goed uit want voor je het weet heb je ellende met de banden of spaken van de fiets.  
We hebben, denken we, een leuk hotel uit het fietsboekje gekozen en dat blijkt inderdaad een heel gezellig hotel te zijn.  Het is in een redelijk grote plaats en dat is na de gehuchten waar we zijn geweest best wel even prettig.  We worden enthousiast naar binnen gehaald en we krijgen een prima kamer voor een prima prijs. De tassen worden naar boven gebracht en Arjan gaat eerst de fletsen schoonspoelen want het is de hele weg enorm stoffig geweest. De grond is roodachtig zand en het is erg droog.  Dus alles heeft een rood zanderig laagje. Twee tellen later is hij al boven met de opmerking; ik heb een van de jongens opdracht gegeven de fiets schoon te maken......... grapje: Ar mocht gewoon niet zelf de fiets schoonspoelen!  Het hoogseizoen begint in november en we zijn vaak de enige gasten in een hotel en er is geel veel personeel aanwezig voor de weinige gasten. Even later staat de jongen hier met de fietspomp en het zadeltasje aan de deur!  Wat een lieve mensen heb je hier toch.  De was?  Geen probleem die wordt meteen ook even gedaan!  Heerlijk! Het hotel heeft beneden een leuke tuin waar we vanavond kunnen eten.