Om kwart over zes zitten we vanmorgen vroeg al op de fiets. De eigenaresse hebben we niet gespot maar we hebben het geld voor de was achtergelaten.

In de hal van het guesthouse liggen twee kinderen te slapen op de stenen vloer onder een dekentje .
We hebben de yoghurt en een paar bananen als ontbijt genomen en we rijden flink door om optijd bij de boot te zijn. Het is wel berg op berg af dus heel erg vlot gaat het niet We komen rond half acht veel kindertjes tegen die op weg zijn naar school. Allemaal met een uniformpje aan en ze hebben allemaal hun eigen stoeltje mee! Een klein plastic stoeltje wat voor de grotere kinderen misschien wel erg laag zal zijn, maar lopend of op de fiets, ze hebben allemaal een stoeltje mee.

Om 9 uur zijn e al 42 km verder en zijn we bij de boot. We fietsen een flinke helling af maar de boot toe, en vragen daar of we tickets konden kopen. Dat kan pas over drie kwartier krijgen we te horen. We hebben wel de tassen daar van de fiets gehaald en gevraagd of we die daar mogen achterlaten. We zijn weer een paar honderd meter de helling op gegaan en daar stond net iemand iets schoon te spuiten met een hogedruk spuit. Ar vroeg of hij de fietsen even wilde schoonspuiten en dat deed de man met plezier. Het schoonspuiten was ook wel heel erg nodig na alle stoffige en soms modderige slechte wegen. We eten een pannenkoek in een klein restaurantje waar we het uitzicht op de boot en onze tassen hadden.

Om kwart over tien vertrok de volgeladen boot en met vol bedoel ik dan ook echt vol. De fietsen achterop en alle rugtassen van backpakkers en ladingen van de locals alles werd in de boot gepropt. Het was een kleine boot en het schommelde behoorlijk. We zaten redelijk compact zal ik maar zeggen. Onderweg stopten we en er wilden twee jongens mee met tot onze stomme verbazing, ook hun scooters. Een heel gehijs en geploeter om vanaf dat strandje alles in de kleine boot te proppen. Wat een gedoe in die wankele boot, inmiddels zijn we van compact naar sardientjes in een heel klein blikje gegaan.

Om 1 uur komen we op de tussenstop: er wordt namelijk door de Chinezen hier een enorme stuwdam gebouwd en daarom kunnen we niet verder varen. We moeten naar een andere boot die achter de stuwdam ligt. We zijn wel heel blij dat we van de boot af kunnen maar vervolgens moet alles van de boot afgeladen en over een wiebelige plank en over een enorme zand en stenen vlakte moeten we met alle bagage en spullen naar boven klimmen waar een tuktuk stond te wachten voor de mensen en alle bagage. De scooters en de fietsen konden zelf naar de volgende boot rijden, die achter de stuwdam ligt. We moeten een poosje op de volgende boot wachten..we kunnen daar wel wat drinken kopen en er staan wat tafels en stoelen Er wordt net op het moment dat we aankomen een enorm grote vis gevangen!!

Er zitten wat locals daar te drinken en te roken en een daarvan is goed dronken en tikt maar tegen zijn hoofd en vraagt iedereen om paracetamol/. Uiteindelijk was er een Franse vrouw die hem dat gaf. Hij werd erg schreeuwerig en vervelend. Ar legt aan de Franse dame uit dat dit gedrag waarschijnlijk word veroorzaakt door de paracetamol. Waarvoor dus dank!! De man, die de bijnaam paracetamol krijgt, heeft ook een plastic tas met wiet bij zich. Na een half uur komt onze vervolg boot Zo mogelijk nog iets smaller en oncomfortabeler dan de vorige. Alles moet. er weer op geladen, de scooters gelukkig niet meer, en helaas gaat paracetamol ook mee. Ieder is als de dood dat hij naast je komt zitten dus we schuiven als toeristen snel bij elkaar. Een arme oude dame van hier moet. naast hem zitten en dat is niet makkelijk voor haar. Hij blijft onophoudelijk tegen het mensje aanpraten wel twee uur lang en gaat haar handlezen enz.
Het is bijna niet te doen op de te lage keiharde rechte houten bankjes. Iedereen zit de puffen en te draaien en het duurt uuuuuren. Het is werkelijk een ellendig lange zit in een rottige houding. Hier en daar worden er mensen afgezet en er is een zucht van verlichting als eindelijk “paracetamol” van de boot gaat. . Uiteindelijk komen we om vier uur aan bij ons eindpunt. De boel uitladen en op de wal krijgen is al een hele klus maar vervolgens moet alles ook nog drie trappen op gesjouwd worden. Maar gelukkig helpt iedereen elkaar waar nodig. Ar heeft de hele dag zich helemaal rot gesjouwd en iedereen geholpen! Die heeft helemaal een bere zware dag! Ik kan voorlopig geen boot meer zien!!!
We fietsen door het dorpje waar de kinderen meteen toeschieten om te bedelen voor geld en snoepjes. Ar komt er achter dat zijn kilometerteller niet meer op de fiets zit. We twijfelen even en dan gaat hij toch weer helemaal terug naar de boot, maar tevergeefs. We moesten de fietsen van de boot over de hete motor en over een andere boot naar de wal brengen en daar is wij waarschijnlijk eraf gevallen.
We gaan naar het hotel wat ik gelukkig al geboekt heb want daar aangekomen bleek dit verder helemaal vol geboekt te zijn.
Het is een leuk hotel met een tuin waarin weer allemaal kleine huisjes staan. Er is een piep piep klein zwembadje en een restaurantje aan het water. We krijgen voor het mooie uitzicht morgen een gratis upgrade van de kamer en hebben dan uitzicht vanuit de kamer op de rivier! Hartstikke aardig aanbod! En we hoeven ons geen zorgen te maken over de tassen.: zij zullen alles overbrengen! We eten hier ‘s avonds op het terras aan het water en ze hebben ook een westerse kaart. Dat is na twee weken Thais en Laotiaans best even lekker! Helaas wel veel muggen die zoals gebruikelijk mij smakelijker vinden dan Ar.

We blijven hier twee dagen en dat is na al het gedoe van vandaag een goed vooruitzicht.