We pakken na twee super geslaagde rustdagen de tocht weer op.
Het personeel had gisteravond een tafeltje voor ons in de tuin neergezet en hebben alles gezellig met kaarsen verlicht Niet te geloven hoe wij hier verwend worden. Het eten was verrukkelijk en de jongens vertellen weer gezellig over hun leven in Laos. Ik heb inmiddels al drie keer na het eten van de Noodle soup een allergische reactie gehad. Soms ruik ik of proef ik iets in het eten waarbij ik al weet dat dat is waar ik op reageer. En dat gaat heel snel....na twee happen krijg ik al een branderige gezwollen huid. Vooral op mijn bovenbenen en rug. Ik dacht dat het gisteravond ook op mijn bord lag en Ik vraag aan iemand van het personeel wat dat voor kruid of groente is. Dat was alleen een soort koriander maar ze vertellen ons tot onze stomme verbazing dat in veel noodle soup vers gesneden wiet gedaan wordt...en dat je daar zo een reactie op kunt krijgen.. ... straks raken we verslaafd aan de Noodle soup...
Na het ontbijt van vanmorgen hebben we hartelijk afscheid van iedereen genomen. En ze bedankt voor alle lieve en goede zorgen!
We stappen op de fiets en een van de jongens rijd een stuk voor ons uit op zijn scooter zodat we makkelijk op de juiste route komen!
Het is een fraaie route langs de rivier, een jungle achtige natuur. De route is pittig en er zit best wat klimwerk in. We passeren wel wat dorpjes waar we wat water kunnen kopen maar verder is er behalve een zakje met een soort kroepoek niet veel wat we kunnen eten. We drinken bij een familie die aan een tafel zit naast hun huis ons blikje cola en eten de kroepoek. Ik ga daar even naar het toilet...langs de kippen door de modder langs een zwijntje een hond en wat ganzen en dan ben ik bij een hokje wat voor toilet moet doorgaan ...een gat in de grond en een bak water met steelpan ernaast...gruwelijk vies en stinkend !! We bedanken de mensen dat we even mochten zitten en gaan weer verder. We zoeken ernstig naar wat bananen en hoewel we wel langs bananen plantages rijden kunnen we daar geen banaan van bemachtigen.
Dan wordt het, met name voor mij, ploeteren. Het wordt warm en het is ongelooflijk stoffig en de weg is superslecht. Een grof grindpad met diepe kuilen en dat afgewisseld met stukken asfalt. Je moet super geconcentreerd rijden en het valt mij vandaag niet mee. Alle kinderen roepen en zwaaien enthousiast “Sawadie sawadie” horen we de hele tijd en soms rennen ze een stukje mee. Dat maakt het wel vrolijker!
Maar wat een enorme armoede zien we hier! De huizen zijn nauwelijks houten hutjes te noemen en veel staan op palen. Er is een behoorlijk verschil met Thailand. Daar was het ook allemaal brak, en armoedig en rommelig maar dit is vele vele malen erger! En dan....Eindelijk eindelijk bananen!! We stoppen bij een jongen die aan een tafeltje zit waar 1 kam bananen op ligt en nog wat meloenachtige vruchten. We vragen of we de bananen mogen kopen en gelukkig mag dat en haalt hij ook nog twee glazen water. We gaan even bij hem aan het tafeltje zitten. Hij vraagt waar we vandaan komen en verteld dat hij net afgestudeerd geschiedenis leraar is maar helaas werkeloos. Wij wijst op de ruimte, de kamer naast ons en verteld dat zijn vader arts is. We gluren even en die ruimte en hij nodigt ons uit om even naar binnen te gaan. Er zit daar in een kleine warme huiskamer iemand met een infuus in zijn arm en twee moeders met allebei een kleine baby. De dokter heeft gewoon een smoezelige broek en geruit overhemd komt aan met een injectie. Wat een armoedige toestand. We zijn helemaal onder de indruk hiervan. We rijden in totaal 55 km en komen dan in het dorp van de overnachting aan. Ik ben helemaal gesloopt en voel me niet meer goed. We stoppen bij een info voor toeristen. We gaan daar naar binnen en het is daar gelukkig koel. De man die daar aanwezig is neemt zelf een glas koud water en belt naar een guesthouse voor ons??Het is niet helemaal duidelijk. Dan staat hij op en gaat de boel afsluiten en zo staan we buiten zonder dat we weten waar we naar toe moeten. Hij heeft wel twee keer vriendelijk geknikt naar ons maar doet verder niets en gaat weg. We fietsen nog twee kilometer door ongeveer en zien dan een guesthouse wat in het boekje wordt beschreven. Het stelt niks voor maar we hebben tenminste een slaapplek. De badkamer is bizar. Er zit geen afvoer aan de wasbak, dat loopt met een pijpje gewoon over de vloer en het toilet staat midden in de ruimte en de douche hangt daarboven. De logica ontgaat ons volledig maar we zijn blij met deze plek. Ik val eerst neer op het bed en slaap wat. Zeer benieuwd wat we vanavond eten.... wat een schril contrast met de afgelopen dagen!
We moeten goed gaan puzzelen hoe we de komende dagen gaan indelen. We hebben gelukkig nog veel dagen om de komende kilometers goed in te kunnen delen.